|
U poslednjih trideset godina najbitniji i najvidljiviji razvoj žanra sapunice nije se odnosio na produkciju, prijem kod publike, niti na uvoz američkih sapunica – odnosio se na neverovatnu popularnost domaćih televizijskih serijala u Latinskoj Americi, Indiji, Velikoj Britaniji, Australiji i drugim zemljama, i na distribuciju takvih serija u većem delu sveta.
Latinoamerički serijski producenti sa svojim telenovelama, koje dominiraju primetime terminima širom sveta, počeli su sredinom ’70-ih godina prošlog veka razmišljati o distribuciji svojih sapunica. Brazilska TV Globo počela je da izvozi svoje telenovele u Evropu još 1975. godine. Za samo deset godina ova je televizija svoje serije uspela distribuirati u više od 100 zemalja širom sveta, tako da su njeni godišnji prihodi povećani pet puta u razdoblju od 1982. do 1987.
Meksička Televisa izvozi svoje serije u 59 zemalja, a meksičke sapunice neprikosnoveno vladaju top listama najgledanijih TV programa u Koreji, Rusiji i Turskoj.
Venecuelanske serije najpopularnije su u Španiji, Italiji, Grčkoj i Portugaliji.
Telenovele su se probale probiti i na američko tržište, gde zasad privlače samo Hispanoamerikance i prikazuju se samo na španskim kablovskim televizijama.
Australijske sapunice, posve drugačije od latinoameričkih, odavno su počele osvajanje sveta. Najpopularnije su u Britaniji, i to najviše zahvaljujući seriji Susedi (1986) produkcijske kuće Reg Grundy. Još od te davne 1986. godine ova serija stalno konkuriše najpopularnijim britanskim sapunicama – EastEnders (život u londonskom predgrađu) i Coronation Street (u doslovnom prevodu »Krunidbena ulica«; bavi se životom radničke klase u Manchesteru)
Globalna cirkulacija neameričkih serijala još od 1970. delom je uzrokovana i zahtevima za što više televizijskih programa. U određenim zapadnoevropskim i istočnoevropskim zemljama popularnost ovakvih emisija nastupila je i zbog prenosa kontrole nad TV kućama s države na pojedince. Niski troškovi produkcije telenovela (od 25.000 do 80.000 dolara po epizodi; primera radi, godišnja plata glavnog scenariste (eng. headwriter) – znači samo jedne osobe – za neku američku sapunicu dostiže i 250.000 dolara) i njihova rentabilnost uslovljavaju relativno niske cene ovakvih emisija (u nekim zemljama Evrope dostižu do 3.000 dolara po epizodi; najpopularnije američke sapunice, poput Hrabrih i lepih, staju znatno više i imaju po 8.000 do sada snimljenih epizoda).
Vatreno kritikovana i omalovažavana od društvenih analitičara između 1930. i 2000., sapunica je uprkos svemu jedan od najefektnijih i najistrajnijih proizvoda televizijske industrije. Ona je istodobno i najpopularniji TV žanr danas u svetu: nijedan drugi oblik televizijskoga programa nije privukao više gledalaca u svim zemljama sveta.
I za kraj jedna zanimljivost: žanr sapunice izmislila je jedna učiteljica!
|